Ik koos voor een combinatie van werken en leren

Ik had een opleiding kinderverzorging/jeugdverzorging gedaan en wist toen eigenlijk nog niet wat ik moest doen. Ik besloot daarom om te solliciteren bij een zorginstelling. Daar kon ik werken en leren.

Dat had ik veel eerder moeten doen

Ik ben mijn carrière begonnen in verpleeghuis de Horst in de somatische zorg, dit is de zorg aan mensen met lichamelijke klachten. Na ruim 30 jaar gewerkt te hebben als verzorgende IG, heb ik in 2018 alsnog de opleiding voor verpleegkundige gedaan en werk ik nu in de PG, psychogeriatrie. Dat had ik veel eerder moeten doen. Dit voelt voor mij echt als thuiskomen. Mijn hart ligt bij de mensen met dementie en probleemgedrag. Ik ben erachter gekomen dat ik meer geduld in me heb dan ik dacht. En bewoners reageren ook heel goed op mij. Dat komt denk ik omdat ik altijd vrolijk en spontaan ben. Dat spreekt de doelgroep heel erg aan.

Soms is het ook zwaar

Ik vind het fijn om iedere dag weer een huiselijke omgeving te creëren voor de zorgvragers. Het geeft zo veel voldoening om mensen een dag te kunnen bieden waarin ze zich fijn en prettig voelen, met activiteiten afgestemd op hun behoefte. Als ik een rustige en prettige sfeer heb kunnen creëren, ga ik heel tevreden naar huis. Soms is het ook wel zwaar. Als je een zorgvrager hebt, die wel heel veel aandacht vraagt. Bijvoorbeeld doordat hij veel onrust veroorzaakt, agressief is of doordat hij niet goed kan aangeven wat hij nodig heeft. Dan is het lastig de aandacht te verdelen over alle zorgvragers. Als het een dag niet lukt om de rust te bewaren op de huiskamer dan voelt dat soms zwaar. Maar door dit gevoel te delen met je collega’s helpen we elkaar hier doorheen.

Geduld...

De belangrijkste eigenschap die je als verpleegkundige moet hebben is naar mijn mening geduld. Of je nou in de dementiezorg werkt of in de ‘gewone’ ouderenzorg. Je moet altijd de tijd nemen om iemand te begrijpen. Iemand kan soms niet goed aangeven wat hij wil. Wat zegt iemand nou echt en waar wordt iemand blij van?

Ik zeg ook altijd tegen een leerling dat ze de bewoners zouden moeten verzorgen zoals ze hun eigen ouders zouden verzorgen. Als je je inleeft dat het je eigen ouders zijn, dan lever je de zorg met respect die mensen nodig hebben. Er is veel veranderd in de jaren. Gelukkig is er veel meer aandacht gekomen voor kwaliteit boven kwantiteit binnen de zorg.

Een hond op de afdeling

In al die jaren heb ik zo veel mooie en onvergetelijke momenten meegemaakt. Het allermooiste moment was op afdeling Amerplein in De Bleerinck. Collega’s, vrijwilligers en mantelzorgers hebben ervoor gezorgd dat een meneer van in de 90 zijn herdershond van 14 op de afdeling mocht laten wonen. Het weerzien van baas en hond was een heel emotioneel moment. De hond heeft nog 4 maanden geleefd. Het is geweldig wat zo’n hond losmaakt in de bewoners. Er ontstond veel interactie. De bewoners “zorgden” op hun manier allemaal voor de hond. Het uitlaten van de hond gebeurde 4x daags door een uitlaatdienst die betaald werd door de familie. Geweldig dat Tangenborgh dat mogelijk heeft gemaakt.

Ik voel me hier helemaal thuis

De Bleerinck is bovendien een hele fijne locatie om te mogen werken. Het lijkt alsof alle collega’s familie van elkaar zijn. We ondersteunen en helpen elkaar gevraagd en ongevraagd. Daarnaast vind ik het een fijne plek vanwege de vele voorzieningen, de inzet van domotica en de pilots die uitgevoerd worden ter kwaliteitsverbetering. Tangenborgh is erg vooruitstrevend en innovatief. We kijken naar de toekomst van de zorg. Ik voel me hier helemaal thuis.