Wist u dat uw browser verouderd is?

Om de best mogelijke gebruikerservaring van onze website te krijgen raden wij u aan om uw browser te upgraden naar een nieuwere versie of een andere browser. Klik op de upgrade button om naar de download pagina te gaan.

Upgrade hier uw browser
Ga verder op eigen risico

Mina Visser

“Het is stil op de heide”

Mijn naam is Mina Visser, ik ben nu 56 jaar en ben medewerker zorg en welzijn op afdeling Bargerholt van De Bleerinck bij Tangenborgh. Ik werk op de verpleegafdeling en op de begeleidende afdeling. Daarnaast werk ik ook op de ELV, dat is de eerste opname. Daarna kijken we waar deze mensen geplaatst kunnen worden. Soms is dat bij Tangenborgh, en soms ook elders. Dat is deels afhankelijk van waar de kinderen wonen bijvoorbeeld.

Mina Visser

Geknipt voor de zorg

Ik ben als voedingsassistente in de zorg terechtgekomen. Dat beroep ging er helaas af. Mijn collega’s vonden me geknipt voor de zorg, maar daar dacht ik toen nog anders over. Daarna ben ik in de huishouding terecht gekomen. Op een gegeven moment dacht ik zelf ook ‘waarom ook niet?’ Vervolgens heb ik de opleiding voor Helpende gedaan en daarmee ben ik bij de Heidehiem terechtgekomen, ook een locatie van Tangenborgh. Na enkele jaren heel fijn gewerkt te hebben werd mijn contract niet verlengd. Ik ben er een jaar tussenuit geweest bij Tangenborgh. Inmiddels werk ik weer een jaar op de Bleerinck en heb ik de scholing tot Helpende Plus afgerond.

Voldoening

Werken in de zorg geeft mij heel veel voldoening. Ik ga heel voldaan naar huis als ik iemand aan het lachen heb gemaakt, met iemand heb gekletst of iemand heb kunnen geruststellen als hij of zij moeilijk de nacht in ging. Ik geef veel om het psychisch welzijn van de bewoners.

Je hoort wel eens van mensen dat ze het werk in de zorg zwaar vinden. Dat ervaar ik zelf niet zo. Het is soms wel racen tegen de klok. Qua papierwerk wordt er wel veel van je gevraagd. Ik heb niet gekozen voor een kantoorbaan. Mijn hart ligt in het verzorgen van de mensen.

Geduld, respect en empathie

De belangrijkste eigenschap die je moet hebben voor dit werk is volgens mij geduld. De zorgvragers zijn niet zo snel als wij, dus daar moet je wel mee om kunnen gaan. Ook al heb je werkdruk, het is erg belangrijk om rustig te blijven. Van mezelf vind ik dat ik eindeloos geduld heb, zo sta ik ook bekend bij collega’s. Respect voor elkaar is ook erg belangrijk. En inlevingsvermogen, empathie. Als je dat hebt, dan begrijp je de mensen en de situatie ook. Dan pas je je aan en dan heb je ook meer geduld.

Het zorgen zit in je

Je moet wel een zorgend iemand zijn. Je moet graag willen zorgen voor anderen. Dat zie ik bij al mijn collega’s terug. Mensen die kiezen voor dit beroep die doen dat niet zomaar, dan zit het ‘zorgen’ echt in je. Ik heb wel eens gedacht dat iemand niet geknipt was voor de zorg. Die persoon deed het bijvoorbeeld vervolgens dan erg goed als teamleider. Ik heb eigenlijk nooit meegemaakt dat iemand er mee stopte. Soms koos iemand voor een andere richting, bijvoorbeeld de Jeugdzorg.

Ik heb in al die jaren zulke mooie momenten meegemaakt. Toen ik afscheid nam van de Heidehiem kwamen de kinderen van de bewoners naar de locatie om samen met de bewoners, hun ouders dus, afscheid te nemen van mij. Dat was zo’n mooi en dankbaar moment.

Een kuipje goud

Als je een klik hebt met een bewoner, dan kun je dat niet uit de weg gaan. Zo was er een mevrouw met wie ik het goed kon vinden. Ik zong altijd voor haar ‘Op de stille heide’. Toen het door privéomstandigheden met mij iets minder ging, zong ik niet meer. Toen zei ze opeens: het is stil op de heide. Ik vind ook de levenservaring van die mensen mooi. Een kuipje goud. Prachtige generatie.

Blijf bij jezelf. Ik doe graag gek!

Het beste advies dat ik kan geven is blijf bij jezelf. Je werkt met zo veel mensen, iedereen doet het anders. Blijf bij jezelf en weet wie je bent. Ik doe het ook graag op mijn manier, ik doe graag gek. Dat zal ik toelichten. Er was eens een meneer. Een echte boer, grote, stevige man. Maar niemand kon goed met hem. Toen ik meneer vroeg wat hij op zijn brood wilde, zei hij “ei”, waarop ik antwoordde dat ik even ging kijken of de kip wel had gelegd. “Ja, twee eieren meneer”, riep ik. Toen moest hij enorm lachen. Het ijs was gebroken. Na het eten zette ik hem in zijn rolstoel, ik kiepte de stoel naar achteren en toen reden we “Hoya hoya” achter het paard aan door de gang. Meneer zwiepte met zijn stok door de lucht. Wat een lol, hij gierde het uit van het lachen.

Zo was er ook een bewoonster, bij wie ik wel eens in bed kroop. Mevrouw vond het zo fijn. Ik kreeg eerst wel rare blikken. Later deden mijn collega’s het ook. Dit noem ik werken met je hart. Mensen met dementie verliezen alles. Het enige dat ze nog hebben is aanraking. Het is zo belangrijk om dat te gebruiken in de zorg.

Tot rust komen met een handmassage

Ik ben ook opgeleid tot masseuse. Ik geef bewoners wel eens handmassages. Dat geeft rust. Je ziet ze soms denken en staren. Je weet dat ze onrustig zijn, maar je weet niet wat er in ze omgaat. En dan komen ze ineens tot rust met een handmassage. Het is zo fijn om mensen zo te kunnen helpen, en dat hier ruimte voor is bij Tangenborgh.

Sowieso is Tangenborgh een fijne werkgever. Financieel en administratief is alles goed geregeld. We krijgen kerstpakketten, een goed pensioenfonds, extra presentje als het een zwaar jaar is geweest. Ja, ik heb hier mijn plek gevonden.

Benieuwd naar onze huidige vacatures?

Kijk snel of er voor jou iets tussen zit.